Mijn zoontje Thor 

Altijd al heb ik gehoopt om ooit een zoon te hebben.
Waarom? Mijn grootste motivatie was om er een beter kind van te maken dan ik ooit was.
Een kind dat niet onder de jeugdrechtbank zou staan, en dat de liefde van zijn ouders zou kennen.

Tot op de dag van vandaag is die droom uitgekomen — en nog beter zelfs.
Thor groeit op met kansen, kansen die ik zelf nooit heb gekend.

Naast zijn talent voor voetbal heeft hij veel vriendjes, zowel op school als op de club.
Dat vind ik geweldig om te mogen meemaken. Hij heeft een oma en een opa, een grote broer en een grote zus, én een hond die Odin heet.

Ja, mijn tweede naam is Ragnar.
De vader van mijn moeder, mijn opa, heette ook Ragnar en was van Noorse afkomst.
Daarom koos ik voor de naam Thor, en noemden we onze hond Odin — allemaal Noorse godennamen.

Ik en de mama van Thor, Joyce, hebben zeker acht maanden gedaan over het kiezen van zijn naam.
Eigenlijk was het mijn vader die de naam Thor voor het eerst in mijn oor fluisterde.
Ik was eens op huisbezoek, en we hadden het over welke namen we mooi vonden.
Ik had gezegd: "Iets Noors, kort en krachtig." En toen zei hij: "Wat denk je van Thor?"

De dag van de geboorte was toevallig ook de uitgerekende datum.
Ik en Joyce wilden eigenlijk nog een uitstapje maken naar Sluis, in Nederland.
Maar toen we wakker werden, zei Joyce meteen: "Sluis zal niet voor vandaag zijn."
De eerste weeën waren begonnen.

Ze waren nog niet zo hevig, en onderweg wilde Joyce nog snel het bandje van haar horloge laten maken.
Na al twee kinderen op de wereld te hebben gezet, wist ze wel ongeveer hoeveel tijd ze nog had.
Na een kort bezoekje aan de INNO begonnen de weeën sneller op te komen, en ik vond het tijd om richting ziekenhuis te gaan — maar Joyce wilde nog vlug langs de Aldi.
Uiteindelijk reden we toch door naar het Maria Middelares-ziekenhuis in Gent.

We parkeerden de auto en wandelden de hellende weg op richting spoed.
Ik herinner me nog goed dat er een groep verplegers in het zonnetje zat te lunchen. Joyce liep achter me met haar grote, zware buik.
Ik kon het niet laten om een grapje te maken, terwijl iedereen keek.
"Allez komaan, niet aanstellen, je kan toch wel wat sneller stappen," zei ik met een grijns.
Het klonk serieus, maar Joyce kent mij en mijn flauwe mopjes. Zolang zij kon lachen, was ik tevreden.

Na enkele uren was het moment daar.
Dokter Annick De Craene was degene die ons zoontje op de wereld zette.
Met haar laarzen aan leidde ze de bevalling vlot in goede banen.

Een moment van pure vreugde — net toen het WK Voetbal bezig was, en Eden Hazard zijn meesterlijke dribbels liet zien tijdens een wedstrijd.
Op datzelfde moment werd Thor geboren.
Misschien daarom dat hij nu zelf ook zo goed kan dribbelen, met een speelstijl die een beetje aan Eden Hazard doet denken?