De sporen van mijn wieg

21-09-2025

Elke donatie = begeleiding voor een kwetsbare jongere. Volg mee de opbrengst en wat we ermee doen. 🙏❤️

Van mijn eerste jaren tot wie ik nu ben

Ik ben geboren op 9 november 1987. Mijn eerste levensjaren waren allesbehalve eenvoudig. Waar warmte en veiligheid zouden moeten liggen, ervoer ik vaak onrust, gemis en pijn. Dat liet sporen na die veel dieper gaan dan de zichtbare gebeurtenissen.

Als kind leerde ik al vroeg dat de wereld niet vanzelfsprekend veilig was. Dat tekent je. Het vormt hoe je naar jezelf kijkt, hoe je relaties aangaat en hoe je later als volwassene probeert te begrijpen wat er vanbinnen gebeurt. De sporen van mijn wieg draag ik nog altijd met me mee: in de manier waarop ik voel, vertrouw, liefheb en soms worstel.

Met dit blog wil ik je meenemen in dat verhaal. Niet om stil te blijven staan bij de moeilijkheden, maar om te laten zien hoe een verstoorde start in het leven doorwerkt — en hoe je desondanks toch kunt groeien, zoeken en je eigen weg vinden.

In de volgende blogs zal ik dieper ingaan op momenten die mijn emotionele ontwikkeling hebben gevormd, en hoe die hun invloed nog steeds hebben. Maar ik wil er ook een gesprek van maken. Dus als je vragen hebt of iets wilt delen, voel je vrij. Misschien herken je iets in mijn verhaal, of misschien helpt het je om anders naar je eigen sporen te kijken.

De verstoorde emotionele ontwikkeling

Als je vandaag kijkt naar welke mensen in de gevangenis zitten, die slachtoffers maken, dan lees je vaak – zeker op sociale media onder krantenartikels – dat dit een smet is op onze maatschappij. Als ex-gedetineerde, en iemand die zelf slachtoffers heeft gemaakt omdat ik niet kon voldoen aan wat de maatschappij van mij verwachtte, wil ik de lezer meenemen in de achterliggende ontwikkeling van mensen die in staat zijn om te stelen, te roven of agressie te gebruiken tegenover hun medemens.

Over andere feiten zal ik mij hier niet uitspreken, ook al kan ik mij er iets bij voorstellen. Wat ik meteen wil duidelijk maken: dit blog is geen poging om mezelf in een slachtofferrol te plaatsen of om misdadigers goed te praten. Mijn gedachten en medeleven gaan naar de mensen die slachtoffer zijn geworden van misdaden — in het verleden, maar ook in de toekomst. Dat blijft de rode draad in mijn blogs: ik wil voorkomen dat wat ik zelf heb gedaan, ooit opnieuw gebeurt. Misschien is dat een utopie, maar ik geloof dat openheid kan bijdragen.

Deze blog richt zich vooral tot de medemensen en de personen met een professionele rol of achtergrond in de sociale sector en de overheid: politie, cipiers, opvoeders, begeleiders, coaches, beleidsmedewerkers, magistraten, advocaten… kortom, iedereen die dagelijks beslissingen neemt en een belangrijke rol speelt in onze samenleving.

Ook al heb je kennis opgedaan tijdens opleidingen of uit boeken, de realiteit kan toch heel anders zijn. ( dit is geen verwijt ;) In een van mijn vorige blogs sprak ik al over de eerste 2 à 3 jaar van een kinderleven, en hoe belangrijk die zijn. Dat stukje van je leven bepaalt al zoveel: hoe je reageert op prikkels, hoe je chemische processen zich ontwikkelen in je lichaam, en hoeveel empathie je later kan voelen voor de mensen om je heen.

Ik kan je nu al vertellen dat ik pas rond mijn 11e of 12e jaar zindelijk werd. Mijn jeugd stond onder begeleiding van de overheid, omdat ik in het systeem van de bijzondere jeugdzorg terechtkwam. Is dat de schuld van mijn ouders? Of van de overheid? Dat vraagstuk heb ik losgelaten, maar het plakt nog altijd op mijn rug. In een andere blog vertel ik over die periode — mijn eerste echte plaatsing gebeurde al toen ik vier jaar was, in een tehuis dat "Blij Leven" heette.

Vaak leg ik mijn jeugdsituatie naast wat ik nu aan mijn eigen kinderen kan geven. Dan zie ik hoe groot de verschillen zijn en hoeveel werk er nog te doen is in de opvang van kwetsbare kinderen.

Maar om niet te veel door elkaar te halen: wat is nu eigenlijk een verstoorde emotionele ontwikkeling? Wat denkt u als lezer bij dit begrip? Geeft u mij gelijk, of vindt u dat het te gemakkelijk is om je daarachter te verschuilen?

Laat me terugkomen op mijn zindelijkheid. Was ik een vuil, marginaal kind? Zo voelde het voor mij wel. Maar in werkelijkheid was ik een kind dat zijn emoties niet kon reguleren, en dat zich uitte in bizar gedrag. Chemische processen die in gang schoten omdat ik in mijn vroege jaren te weinig liefde en zorg had ontvangen.

Ik vergelijk het vaak met mijn kinderen nu. Mijn zoon Thor zit bijvoorbeeld voor me, spelend met de hond. Het is 08:27 en hij is actief. Ik maak een grapje of hij misschien suikerklontjes heeft gegeten vannacht. Hij antwoordt op zijn eigen kinderlijke manier, zonder angst, omdat hij mijn toon begrijpt als een grap. Hij voelt zich veilig.

Nu vraag ik hetzelfde aan u, lezer: vergelijk uw kinderjaren eens met die van een kind dat nooit de warmte van een moederborst of de steunende liefde van een vader heeft gekend. Voor een kind kan zelfs een nachtmerrie al traumatisch zijn, omdat het nog niet kan onderscheiden wat echt is en wat niet. Een kind dat wél liefdevolle ouders heeft, kruipt in bed bij mama en papa. Het wordt getroost, en zo kan de angst weer verdwijnen.

Daarnaast zijn er de basiszaken: tijdig verversen van pampers, voeding geven wanneer nodig, spelen met andere kinderen, eerste contacten met de wereld. Allemaal dingen die mee bepalen hoe een kind zich emotioneel ontwikkelt.

Daar laat ik het voor vandaag bij. Het is al een zware boterham voor een zondagochtend. Maar ik vraag u om stil te staan bij wat ik schrijf. Voor u een kind veroordeelt om "bizar" gedrag — gedrag dat u liever niet ziet bij het vriendje van uw eigen kind — bedenk dat dit vaak een normale reactie is op een abnormale start. Natuurlijk wil je je kind beschermen, maar laat afgunst achterwege. Behandel zo'n kind zoals je ook het andere vriendje zou behandelen. Meer vraag ik niet: probeer dit empathisch vermogen te ontwikkelen.